ఈ కథని ప్రధాన అంశం — ఇరాన్‌లో ప్రస్తుత దుఃఖద స్థితి
నిప్పులదొంతరలో నిస్సహాయత
ఇది యుద్ధమా? లేక వీరత్వపు మత్తా?
రాత్రి తల మీద బాంబు పడుతుంటే
ఏ దేవుడు వుంచుకుంటాడు?
ఇజ్రాయిల్ బాంబుల చెరలో
ఇరాన్ భూలోకాల శ్వాస ఆగిపోతోంది.
పిల్లలు పుట్టి గంటలు కూడా గడవక
శవాలెక్కి పోతున్నారు.
అక్కడో తల్లి తన కూతుర్ని చూసే గుండె –
ఇక్కడ ఓ మౌనం…!
ఇది బహుశా యుద్ధం కాదు…
ఇది మనిషి మర్చి పోయిన స్వీయ ప్రతిబింబం.
మతం పేరు చెప్పుకొని
రక్తాన్ని రాయగా మార్చే ప్రయత్నం.
తల మీద పడే బాంబులో
ఒకవేళ శత్రువు చనిపోతే విజయమని వూహించుకుంటారు…
కానీ అదే బాంబులో
మనిషి మనిషిగా మిగిలే అవకాశమే చచ్చిపోతుంది.
ఇరాన్ దిగువన రక్తం, పైకెగిరే మేఘాల్లో నిష్ఠూరపు రాజకీయం
ఇజ్రాయిల్ గోడల మధ్య పగలు అర్థరాత్రిగా మారిపోయింది.
ఇదంతా చూస్తూ — ప్రపంచం నిశ్శబ్దంగా చూస్తోంది.
ఏం నయనము అది?
ఓపికగా ఓ ఊపు తలుపు వేసినట్టు చావు దొరకక…
జీవితం మాత్రం బహిరంగ దేహమై రోడ్డుమీద పడిపోయింది.
ఇది యుద్ధం కాదు…
ఇది ఓ తప్పుడు ప్రేమ లాంటి తపన.
ఇది మనసుల మధ్య శాంతి అవసరం అనే నిజాన్ని ఖండించడానికి
అశాంతితో సమాధానం చెప్పే అజ్ఞానం.
బుల్లెట్ వేయడం కన్నా దుర్మార్గమేం ఉంది?
బాంబు వేయడం కన్నా బలహీనత ఏం ఉంది?
ఒక తల్లి గుండెకు వ్రేలాడే శిశువు ..
ఒక ముస్లిం వైద్యుడు వృద్ధుడికి చికిత్స …
ఒక ప్రేమించిన ఇరానీ యువతి ఏడుస్తోంది…
ఇది వార్తలలో లేదు ,రాదు—
కానీ ఇది మానవతలో ఉంది.
ఇది రణరంగం కాదు — ఇది పాదరసం మీద నడిచే మనిషి మనిషిపై నమ్మకం పోయిన మార్గం.
ప్రపంచమూ చూస్తోంది —
కాని ప్రశ్నించదు.
ఎందుకంటే – ప్రశ్న అనేదే ఇప్పుడు క్రూరంగా మారిపోయింది.
అంతా దేశభక్తిగా, మతనిబద్ధతగా మిగిలిపోయింది…
మానవత్వమా? అది శరణార్థిగా మారింది.
చివరకి ఓ నిజం:
ఈ యుద్ధంలో ఎవరూ గెలవరు.
కేవలం చితులు మాత్రమే మిగులుతాయి —
మూలమైన ప్రేమ, మానవత, దయ అనే పదాలు
ఒక కాలుష్యపు పొగలో పోతాయి.
బాధపడే మనిషి భాష.
ప్రమాదాన్ని చీర తొలగించినట్టు చూస్తూ, ప్రశ్నిస్తూ, బాధతో తిరుగుతూ రాసిన రాత.
ఇరానీ తల్లి దృష్టిలోంచి, అంతర్మథన గాథ, యుద్ధం మధ్య బతికిపోతూ మరణాన్ని చూస్తూ ఉండే ఓ శరీరపు దైన్యం – ఓ ఆత్మ ఆర్తనాదం
నా బిడ్డ – ఏడేళ్ల పసివాడు.
అయితేను, యుద్ధం అతనికీ తెలుసు.
బొమ్మలు తీయడం లేదు ఇక – రాళ్ల కింద నుంచి
చేతి వేళ్లను లాగుతూ ‘అమ్మా!’ అని అడుగుతున్నాడు.
ఒకసారి కాదు… రెండు సార్లు కాదు…
నేను నాలుగుసార్లు చూశా —
వెనక తలపై దూసుకొచ్చే శబ్దాన్ని…
పెదాలపై పేరుకున్న రక్తాన్ని.
ఏ రక్తగణితమిది?
నా కొడుకును తీసుకెళ్లి
ఒక దేశానికి గెలుపు అంటున్నారు.
కానీ నాకు – ఓ శవమే మిగిలింది.
ఇది గెలుపా? లేదా శాపం?
రాత్రి నేను నిద్రపోయే ప్రయత్నం చేయగానే –
బాంబు శబ్దం కాదు, నా బిడ్డ నవ్వే పలుకుతోంది.
ఆ నవ్వు… ఇప్పుడు లేదు.
కాని ప్రపంచం ఉంది, వార్తలు వస్తున్నాయి,
ఒక వైపు జెండాలు ఎగురుతున్నాయి,
మరోవైపు నా హృదయం మౌనంగా రాలిపోతోంది.
ఇజ్రాయిల్ బాంబులు వేసింది అంటారు.
మరి మాకు రక్షణ చెప్పింది ఎవరు?
కేమికల్ దాడికి వ్యతిరేకంగా నినాదాలు చేస్తే
ఈ రాళ్లపై పడి చచ్చే మా బిడ్డలపై
ఏ నినాదమూ లేదు.
నా భర్త… ఇంట్లోనే ఉన్నాడు.
కానీ అతని కళ్లు ఖాళీ –
అతని మాటలు గుండె లేకుండా వస్తున్నట్టు అనిపిస్తోంది.
ఆయన దేశభక్తి పాడుతున్నాడు…
నేనేమో నా బిడ్డ పేరెపుడూ గుంపులలోనూ కనిపించదేమోనని భయపడుతున్నాను
ఈ క్షణం మనుషుల గళం కాదు వినిపించేది –
సైరన్లు, బాంబులు, హఠాత్తుగా పెరిగిన పొగలు
రక్తం వాసన,
కార్బన్-సంతాపం…
అందులోనే నేనూ వుంది.
ఇది శోకం కాదు.
ఇది అన్యాయం.
కాని ఎవరు వింటారు?
ఓ యుద్ధమా…
నీవు నిజంగా శౌర్యమా?
లేక నా బిడ్డ శవంపై నువ్వు ఎగురేస్తున్న నల్లజెండా?