రెక్కాడితే గాని డొక్కాడని బ్రతుకులు మావి పొద్దుగాల లేస్తూనే నాగలి పట్టి ఎడ్లను కట్టి పొలానికి వెళ్ళటమే మా దిన చర్య. ఎండనకా, వాననకా,రెక్కలు ముక్కలు చేసి
నా అల్లరి మనసుకు నీ రూపమయమైన ఆలోచనలు నీ మనసుతో మాట్లాడాలనే కుతూహలం పెరుగుతు నీ వద్దకు చేరుకుంది… నిను చూస్తు నీ ప్రతికదలికను నయనానందకరంగా తిలకిస్తున్నది..
చూడు చూడు లోకంలో వింతలెన్నో..విడ్డూరాలెన్నో… తృప్తి లేని జీవన విధానంలో నిందలు నిష్టూరాలే మెండు.. కాలక్షేపానికి కావాలి ఇరుగు పొరుగు ముచ్చట్లు.. సాయానికి రమ్మంటే క్షణం తీరకలేదనే
ఒక జ్ఞాపకం తట్టి లేపుతుంది మౌనంగా మనసుకు తగులుతూ భావాలను బంధించాలని కవితలై పరవశించాలని… నిక్షిప్తమైన సమాచారం శరీరాన్ని బరువుగా కదిలిస్తుంది ఊహల్లో అల్లుకున్న అక్షరం గాయమై
నీకు నువ్వుగా…ఇలా ఎంతకాలం బంధించుకుంటావ్ నీ పిడికిట నువ్వే…ఇలా బాందీవై అలమటిస్తావ్… నీలోని అభ్యుదయ భావాలను నీకు నీవుగా కాలరాసు కుంటావ్ ఆత్మ సాక్షిని చంపుకుంటూ… ఎంతకాలం
అలసటగా ఉంది నిద్రపోవాలని ఉంది భవబంధాలను వదిలి రాగద్వేషాలును పక్కకు నెట్టి…. నమ్మించి వెన్నుపోటు పొడిచేవారిని స్నేహం చాటున గొంతు కోసేవారినుండి కదిలిపోవాలనుంది…. నాది నీది అనే
పక్క వారి జీవితం చూసేందుకు కలర్ ఫుల్గా ఆశిస్తే అందే అంత దగ్గరగా చూపురలకు కనిపించొచ్చు… కానీ నడిచి వెళ్ళే దారిలో రాలేదటారో ముళ్ళే గుచ్చుకున్నాయో ప్రాణాలను